کاتالیست اکسیدکننده دیزلی (DOC) برای اولین بار در سال‌ ۱۹۶۷ برای خودروهای دیزلی با کاربری در معادن مورد استفاده قرار گرفت. از سال ۱۹۷۰ با اعمال نخستین محدودیت‌ها بر انتشار CO و HC ‌کاتالیست‌های مختلفی تولید و به‌ کار گرفته شد. در ابتدا فلزاتی همچون مس و نیکل در مورد استفاده و آزمایش قرار گرفت ولی با مشخص شدن حساسیت بالای آن‌ها بر محتویات سوخت‌های دیزلی، فلزات گروه پلاتین شامل پلاتین و پالادیوم مورد استفاده قرار گرفت که به سبب خاصیت اکسیدکنندگی بالا و همچنین مقاومت حرارتی قابل قبول، مورد استفاده می‌باشند و رادیوم نیز در برخی موارد برای کاهش اکسیدهای نیتروژن به DOC افزوده می‌شود. کاتالیست‌های اکسیدکننده دیزلی از منظر آلایندگی خودروهای دیزلی سبب کاهش CO، HC و همچنین ترکیبات ارگانیک فعال شده و به تبع آن سبب کاهش ذرات معلق خروجی از موتور می‌شود.