فیلتر جاذب ذرات معلق یا DPF (Diesel particulate Filter) برای اولین بار در دهه ۱۹۷۰ به دلیل نگرانی در مورد اثرات استنشاق ذرات معلق به کار گرفته شد و کاربرد آن برای خودروهای غیرجاده‎ای از سال ۱۹۸۰ و برای خودروهای دیزلی سنگین از سال ۱۳۸۵ توسعه یافته است. درصورتی‎که هیچگونه اجباری بر نصب فیلترهای جاذب دوده بر روی خودروهای دیزلی در سیر تکاملی قوانین دیده نمی‎شود، سختگیرانه‎تر شدن این قوانین سبب شده است که فیلترهای جاذب دوده تنها ابزار اثربخش برای رسیدن به استاندارد یورو ۶ خودروهای دیزلی باشد.

فیلترهای جاذب دوده با گذراندن جریان حاوی ذرات معلق از دیواره‎های متخلخل از انتشار این ذرات به اتمسیفر جلوگیری می‎کنند. عمده ذرات جامد جمع شده در فیلتر قابل اشتعال بوده و در صورت فراهم بودن شرایط مورد نیاز (دما و اکسیدکننده) سوزانده می‎شوند (احیاء). دمای مورد نیاز برای اکسایش دوده به وسیله‎ی اکسیژن حدود ۵۵۰-۶۰۰ درجه سانتی گراد می‎باشد؛ درحالی‎که دمای گازهای خروجی خودروهای دیزلی در شرایط کارکرد عادی به‎ ندرت به این حدود می‎رسد. ازاین‎رو، وقوع فرآیند کامل احیاء در فیلتر در شرایط عادی امکان‎پذیر نبوده و فیلتر بسته به میزان دودزایی وسیله‎ی نقلیه دیر یا زود پرشده و سبب آسیب جدی به موتور می‌شود. در اصل مهم‎ترین چالش در استفاده از فیلترهای جاذب دوده مربوط به فرآیند احیاء می‎باشد که بسته به نوع فرآیند احیاء به دو حالت کلی احیاء فعال و احیاء غیرفعال تقسیم‎بندی می‎شوند. در احیاء فعال دمای لازم برای سوختن مواد به وسیله منبع بیرونی تأمین می‎گردد ولی در احیاء غیرفعال با پایین آوردن انرژی فعالسازی واکنش سوختن به‎ وسیله کاتالیست یا استفاده از اکسیدکننده‎هایی غیر از اکسیژن فرآیند احتراق ذرات در دمای پایین‎تری صورت می‎پذیرد.. در حقیقت مکانیسم کار فیلتر جاذب دوده از دو قسمت، فیلتراسیون و احیاء تشکیل شده است.